Mij Willebroek sprëkt zen ijge tââl.
God gaf ëllek land de zijn.
Èn leüt ze rijk zijn, leüt ze kââl,
't Ës Willebroeks èn 't ës de mijn.

Mij Willebroek ëm'ek èttelek lief.
Mij Willebroek boovenal!
Dat ës't refrijn, et liefdelied
da'k nooët vergeete zal!